Vanmorgen toen Elke op het postkantoor stond te wachten op de gedoneerde postpakketten voor SELMA werd ze aangesproken door een Spaanse man Felix genaamd.

Het gaat om dezelfde man die destijds het diabetische galgo teefje RAFAELA wilde afschieten. RAFAELA is destijds door Elke gered en woont tegenwoordig op de Finca Esquinzo, de Duitse hondenopvang voor oude en/zieke honden. Het gaat haar goed, ze krijgt dagelijks tweemaal insuline injecties en ondanks dat ze zo goed als blind is geworden, is ze happy en ziet ze er fantastisch uit.

Maar goed, de betreffende man zette vanmorgen Elke weer voor het blok dat ze zijn podenco reu ANDREAS moest opnemen omdat hij hem anders eigenhandig af zou schieten. Hij zou hem wel meenemen voor een wandeling, afknallen en begraven. Daar heeft deze man geen enkele moeite mee, meerdere honden gingen ANDREAS reeds voor.  

Dus dit keer wederom de keus aan Elke.  " Ga je me de hond laten afknallen of kom je hem halen?"

Daar sta je dan weer met je rug tegen de muur, de machteloosheid en een knoop in je maag. Het eeuwige spanningsveld van de betreffende hond willen helpen en tegelijkertijd wetende dat je met reeds 95 honden in je uppie meer dan aan je tax zit.  

Wat te doen?  

Je omdraaien en weglopen en je dagenlang ellendig voelen omdat je die hond niet gered hebt en je telkens afvragen of de man hem intussen al heeft afgeschoten, En dan spijt hebben dat je niet hebt ingegrepen?

Of ga je nogmaals over je grens en help je ook deze hond. Een Podenco reu die waarschijnlijk moeilijk plaatsbaar is en terwijl je al rond de 37 Podenco's danwel Podenco-kruisingen hebt zitten.  Bovendien gaat het volgens de man om een dominante reu die niets van andere reuen moet hebben en dus wellicht weleens voor problemen in de roedel zou kunnen zorgen.

Wat een onmogelijke keuze weer.

Roept u maar.